"Zetels geven uitdrukking aan de majestueuze dimensie van de natuur. Uit de processen van de Tempels en Zetels groeit later het conceptuele mondiale project Anima Mundi 1984 en de Metafysische Tuin in 1989."

Achtergrond

Als bevlogen beeldend kunstenaarsduo zoeken Adelheid en Huub Kortekaas naar dat wat hen op de wereld verbindt - naar nieuwe betekenisgeving - naar de schoonheid en poëzie van het wonder leven - Ikigai. Vanaf 1974 groeit de Plant in het totale werk uit tot de conceptuele metafoor voor de mens: de mens groeiend vanuit de donkere aarde naar het licht. Uit hun meer dan 55-jarige samenwerking is wereldwijd een omvangrijke symbolische universele verbindende beeldtaal ontstaan met o.a. de Quantum Art projecten.
(www.huubenadelheid-kortekaas.nl)

"De Knoppen in de beschermde ruimten van de Tempels groeien langzaam van binnen naar buiten en nemen plaats op monumentale Zetels in het spanningsveld natuur / cultuur. De rugzijden van de eerste Zetels zijn gelijk aan de afmeting van de opening van de eerste Tempels uit begin jaren ’80."

Achtergrond

Als bevlogen beeldend kunstenaarsduo zoeken Adelheid en Huub Kortekaas naar dat wat hen op de wereld verbindt - naar nieuwe betekenisgeving - naar de schoonheid en poëzie van het wonder leven - Ikigai. Vanaf 1974 groeit de Plant in het totale werk uit tot de conceptuele metafoor voor de mens: de mens groeiend vanuit de donkere aarde naar het licht. Uit hun meer dan 55-jarige samenwerking is wereldwijd een omvangrijke symbolische universele verbindende beeldtaal ontstaan met o.a. de Quantum Art projecten.
(www.huubenadelheid-kortekaas.nl)

"De Lotusbloem, de Plant staat symbool voor de afspiegeling van de twee grote mentale krachten in de wereld: het Oosters en het Westers denken / het verticale en het horizontale denken. De ene kracht gericht op het spirituele, de andere op het materiële, doch beide krachten van dezelfde werkelijkheid. Vanaf 1975 ontstaan de monumentale Planten, Bloemen, florale waterbronnen en Potplanten."

Achtergrond

Als bevlogen beeldend kunstenaarsduo zoeken Adelheid en Huub Kortekaas naar dat wat hen op de wereld verbindt - naar nieuwe betekenisgeving - naar de schoonheid en poëzie van het wonder leven - Ikigai. Vanaf 1974 groeit de Plant in het totale werk uit tot de conceptuele metafoor voor de mens: de mens groeiend vanuit de donkere aarde naar het licht. Uit hun meer dan 55-jarige samenwerking is wereldwijd een omvangrijke symbolische universele verbindende beeldtaal ontstaan met o.a. de Quantum Art projecten.
(www.huubenadelheid-kortekaas.nl)

"De Bloempot wordt de metafoor voor onze sociaal maatschappelijke gebondenheid. De Plant in de pot de verbeelding van de vrijheid. De Potplant groeit uit tot een rode draad in het werk."

Achtergrond

Als bevlogen beeldend kunstenaarsduo zoeken Adelheid en Huub Kortekaas naar dat wat hen op de wereld verbindt - naar nieuwe betekenisgeving - naar de schoonheid en poëzie van het wonder leven - Ikigai. Vanaf 1974 groeit de Plant in het totale werk uit tot de conceptuele metafoor voor de mens: de mens groeiend vanuit de donkere aarde naar het licht. Uit hun meer dan 55-jarige samenwerking is wereldwijd een omvangrijke symbolische universele verbindende beeldtaal ontstaan met o.a. de Quantum Art projecten.
(www.huubenadelheid-kortekaas.nl)

"Ons bewust van de derde levensfase keren we de Bloempot om en plaatsen er een Engel/Plant/Mens op. Een stralend nieuwe levensruimte waarin we ons als scheppers meer en meer bewust worden van onze unieke engel-energie."

Achtergrond

Als bevlogen beeldend kunstenaarsduo zoeken Adelheid en Huub Kortekaas naar dat wat hen op de wereld verbindt - naar nieuwe betekenisgeving - naar de schoonheid en poëzie van het wonder leven - Ikigai. Vanaf 1974 groeit de Plant in het totale werk uit tot de conceptuele metafoor voor de mens: de mens groeiend vanuit de donkere aarde naar het licht. Uit hun meer dan 55-jarige samenwerking is wereldwijd een omvangrijke symbolische universele verbindende beeldtaal ontstaan met o.a. de Quantum Art projecten.
(www.huubenadelheid-kortekaas.nl)

In het labyrint van heggetjes, dat landschapsarchitecte Mien Ruys bij de fabriek van Rietveld ontwierp, zijn vijf stenen verdwaald. Op de rechte paadjes en tussen de strak gesnoeide heggen zijn ze in vreemde omgeving terecht gekomen.

Achtergrond

Adri Verhoeven studeerde plastische vormgeving aan de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving in Den Bosch (1969-1975). Sindsdien werkt hij als beeldhouwer, exposeert hij door het hele land en zit hij in diverse kunstcommissies.
Zijn beelden zijn niet alleen gemaakt van steen, ze gaan ook over steen. Een fascinatie voor de mysterieuze beslotenheid van deze oermaterie is al veertig jaar zijn onderwerp. Met zijn werk maakt hij een ontdekkingstocht naar het wezen van de steen en naar wat de steen ons doet. Kinderen rapen een mooi gerond steentje op en bewaren het. Geologen lezen de geschiedenis van de aarde in de stenen. De wetenschap ontdekte dat ook een mens is opgebouwd uit de stoffen die je in een steen aantreft.

Verhoeven beeldhouwt geen mens-, dier- of abstracte figuren uit de stenen en zet ze niet op een sokkel. Hij laat zien hoe stenen zijn, zoals ze in de natuur worden aangetroffen. De kunstenaar doet niet meer dan hun eigenschappen versterken. Zo laat hij de steen ‘zelf’ aan het woord.
(www.adriverhoeven.nl)

Een ruwe en een gladde steen met een gewicht van 1900 en 5900 kg! Zwerfstenen die elkaar terugvinden, de ene in gepolijste vorm, de andere in zijn oorspronkelijke hoedanigheid. De werkelijkheid van nu kijkt naar zijn eigen verleden.

Achtergrond

Adri Verhoeven studeerde plastische vormgeving aan de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving in Den Bosch (1969-1975). Sindsdien werkt hij als beeldhouwer, exposeert hij door het hele land en zit hij in diverse kunstcommissies.
Zijn beelden zijn niet alleen gemaakt van steen, ze gaan ook over steen. Een fascinatie voor de mysterieuze beslotenheid van deze oermaterie is al veertig jaar zijn onderwerp. Met zijn werk maakt hij een ontdekkingstocht naar het wezen van de steen en naar wat de steen ons doet. Kinderen rapen een mooi gerond steentje op en bewaren het. Geologen lezen de geschiedenis van de aarde in de stenen. De wetenschap ontdekte dat ook een mens is opgebouwd uit de stoffen die je in een steen aantreft.

Verhoeven beeldhouwt geen mens-, dier- of abstracte figuren uit de stenen en zet ze niet op een sokkel. Hij laat zien hoe stenen zijn, zoals ze in de natuur worden aangetroffen. De kunstenaar doet niet meer dan hun eigenschappen versterken. Zo laat hij de steen ‘zelf’ aan het woord.
(www.adriverhoeven.nl)

Twee gladde stenen verbonden met een moedersteen. Kleur en afmetingen doen vermoeden dat deze drie stenen één geheel hebben gevormd. Stenen baren geen jongen. Waarom zouden ze? Als ze worden gebroken, leven ze gewoon een ander leven.

Achtergrond

Adri Verhoeven studeerde plastische vormgeving aan de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving in Den Bosch (1969-1975). Sindsdien werkt hij als beeldhouwer, exposeert hij door het hele land en zit hij in diverse kunstcommissies.
Zijn beelden zijn niet alleen gemaakt van steen, ze gaan ook over steen. Een fascinatie voor de mysterieuze beslotenheid van deze oermaterie is al veertig jaar zijn onderwerp. Met zijn werk maakt hij een ontdekkingstocht naar het wezen van de steen en naar wat de steen ons doet. Kinderen rapen een mooi gerond steentje op en bewaren het. Geologen lezen de geschiedenis van de aarde in de stenen. De wetenschap ontdekte dat ook een mens is opgebouwd uit de stoffen die je in een steen aantreft.

Verhoeven beeldhouwt geen mens-, dier- of abstracte figuren uit de stenen en zet ze niet op een sokkel. Hij laat zien hoe stenen zijn, zoals ze in de natuur worden aangetroffen. De kunstenaar doet niet meer dan hun eigenschappen versterken. Zo laat hij de steen ‘zelf’ aan het woord.
(www.adriverhoeven.nl)

Vijf stenen van circa 1280 kg liggen los in het landschap. Ze wekken de suggestie ooit te zijn meegevoerd door een inmiddels verdwenen rivier of voortgestuwd door het ijs van een gletsjer. Tegelijk lijkt het alsof iemand deze reusachtige kiezelstenen in één zwaai over het terrein heeft uitgeworpen.

Achtergrond

Adri Verhoeven studeerde plastische vormgeving aan de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving in Den Bosch (1969-1975). Sindsdien werkt hij als beeldhouwer, exposeert hij door het hele land en zit hij in diverse kunstcommissies.
Zijn beelden zijn niet alleen gemaakt van steen, ze gaan ook over steen. Een fascinatie voor de mysterieuze beslotenheid van deze oermaterie is al veertig jaar zijn onderwerp. Met zijn werk maakt hij een ontdekkingstocht naar het wezen van de steen en naar wat de steen ons doet. Kinderen rapen een mooi gerond steentje op en bewaren het. Geologen lezen de geschiedenis van de aarde in de stenen. De wetenschap ontdekte dat ook een mens is opgebouwd uit de stoffen die je in een steen aantreft.

Verhoeven beeldhouwt geen mens-, dier- of abstracte figuren uit de stenen en zet ze niet op een sokkel. Hij laat zien hoe stenen zijn, zoals ze in de natuur worden aangetroffen. De kunstenaar doet niet meer dan hun eigenschappen versterken. Zo laat hij de steen ‘zelf’ aan het woord.
(www.adriverhoeven.nl)

Een groep stenen van 700, 440 en 420 kg gewicht. Ze liggen gegroepeerd bij elkaar. Een gepolijste tussen verder ruwe stenen. De gladde steen lijkt op een steentje zoals je die in grind vindt, gerond en glad. Het is alsof bij deze steen de kern of het hart van de steen is blootgelegd.

Achtergrond

Adri Verhoeven studeerde plastische vormgeving aan de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving in Den Bosch (1969-1975). Sindsdien werkt hij als beeldhouwer, exposeert hij door het hele land en zit hij in diverse kunstcommissies.
Zijn beelden zijn niet alleen gemaakt van steen, ze gaan ook over steen. Een fascinatie voor de mysterieuze beslotenheid van deze oermaterie is al veertig jaar zijn onderwerp. Met zijn werk maakt hij een ontdekkingstocht naar het wezen van de steen en naar wat de steen ons doet. Kinderen rapen een mooi gerond steentje op en bewaren het. Geologen lezen de geschiedenis van de aarde in de stenen. De wetenschap ontdekte dat ook een mens is opgebouwd uit de stoffen die je in een steen aantreft.

Verhoeven beeldhouwt geen mens-, dier- of abstracte figuren uit de stenen en zet ze niet op een sokkel. Hij laat zien hoe stenen zijn, zoals ze in de natuur worden aangetroffen. De kunstenaar doet niet meer dan hun eigenschappen versterken. Zo laat hij de steen ‘zelf’ aan het woord.
(www.adriverhoeven.nl)

Deze installatie bestaat uit uit een opstelling van losse grijze sculpturen. Een boog met driehoekige doorsnede, een geperforeerde bol en twee horizontale en twee verticale geperforeerde platen. Eikelenboom: "De hyperbool is als vorm al 1500 jaar voor Christus ontwikkeld. Daarmee is het vraagstuk van de originaliteit meteen uit de weg geruimd." Alle onderdelen zijn grijs geschilderd, want "met die kleur worden volume en perspectief optimaal zichtbaar. In grijs wordt het verloop van kernschaduw en slagschaduw het duidelijkst," aldus Eikelenboom.
Voorheen was dit kunstwerk geplaatst op de binnenplaats van het voormalig Legermuseum in Delft. In 2021 heeft de installatie een permanente plek in het Mien Ruys Park gekregen.

Achtergrond

Alfred Eikelenboom (1936-2014) studeerde in de jaren vijftig aan de Vrije Academie en de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Hij hield zich vooral bezig met monumentale sculpturen, utopische modellen en architectonische voorstellen. Utopian Models noemde Eikelenboom zijn beelden. Veelvuldig gebruikte hij bollen, cirkels, kegels, rechthoeken en vierkanten. Voor zijn werk, dat behalve uit beelden ook bestaat uit tekeningen en abstracte schilderijen, bedacht hij zelf een kunststroming: het Nuovo Formalismo. Hij bekleedde tot het jaar 2000 verschillende gastdocentschappen en ontving in 2002 de oeuvreprijs van het Fonds BKVB (nu het Mondriaan Fonds).

Deze bijna 3 meter hoge haas is beschilderd met girafvlekken. Een toegankelijk, kleurrijk en herkenbaar beeld dat vrolijk maakt en doet verwonderen.

Achtergrond

André Boone (Akersloot 1956) ontving zijn opleiding van 1978 tot 1984 aan de AKI in Enschede. Zijn werk is opgenomen in binnen- en buitenlandse collecties. Boone: “Vergelijkingen tussen verschillende culturen bepalen mede mijn wereldbeeld. Door distantie kan ik de wereld om mij heen analyseren, vergelijkingen trekken, verschillen zien en gebruiken als inspiratie.  Technische mogelijkheden beïnvloeden mijn zintuiglijke waarneming en ontsluiten de wereld. Een gemedieerde wereld waar ik met verwondering naar kijk.”
(www.andreboone.com)

Deze vis staat rechtop een steekt zijn arm uit. De richting die de hand met de opgeheven duim en wijsvinger laat zien, is kennis. Op de duim draait een ‘windmolen’ alle kanten op, alsof het wil zeggen dat kennis niet statisch is maar altijd in beweging.
Dit fantasievolle beeld is geïnspireerd op een oud-Keltisch verhaal waarin leerling Lugh de als zalm vermomde god Loci weet te vangen. Wie de vis opat, nam alle kennis tot zich en was alwetend. Lugh bakt de vis en nadat er olie op zijn duim spat, steekt hij zijn duim in de mond. Vervolgens weet hij alles. Je zou kunnen zeggen hier wordt ongelogen de waarheid uit de duim gezogen.

Achtergrond

André Boone (Akersloot 1956) ontving zijn opleiding van 1978 tot 1984 aan de AKI in Enschede. Zijn werk is opgenomen in binnen- en buitenlandse collecties. Boone: “Vergelijkingen tussen verschillende culturen bepalen mede mijn wereldbeeld. Door distantie kan ik de wereld om mij heen analyseren, vergelijkingen trekken, verschillen zien en gebruiken als inspiratie. Technische mogelijkheden beïnvloeden mijn zintuiglijke waarneming en ontsluiten de wereld. Een gemedieerde wereld waar ik met verwondering naar kijk.”
(www.andreboone.com)

Het zijn de draperieën van het gewaad van archaïsch-Griekse vrouwenfiguren die Arie Berkulin in 1997 fascineren. De plooival daarvan heeft abstracte kwaliteiten. Bij het beeld Korè ('meisje, jonge vouw'), staat een rood koperen gewaad op de grond, dat de draagster vertegenwoordigt. Het is in principe symmetrisch, maar aan de zijkanten vindt een lichte, gelukkige verspringing plaats. Het werk neigt tot tweedimensionaliteit doordat het opgevat is als een dubbelreliëf; het is de diepte van het plooiwerk die Kore stabiliteit geeft. 
(Bron: José Boyens)

Achtergrond

Berkulin studeerde textiel in Helmond; o.a bij Vlisco, waarvoor hij later ook gaat werken. Vanaf 1958 volgt hij de Academie voor Industriële Vormgeving in Eindhoven (afdeling tekenen en schilderen). Behalve als zelfstandig schilder/tekenaar gaat hij daarna als beeldhouwer aan het werk. Zijn bekendheid in de regio Eindhoven dankt hij o.a. aan het werk Swing (1969/1977) langs de Karel de Grotelaan. Textiel blijft hem aantrekken. Rond 1979 maakt hij een aantal vloerbeelden uit restmaterialen van een constructiewerkplaats.
Daarnaast was hij docent aan de Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg (1972-1982) en de Willem de Kooning Academie in Rotterdam (1981-1999). Berkulin kreeg in 2002 de Jeanne Oosting Prijs.

Het vroege werk van Berkulin kan men exact, constructivistisch en ook systematisch noemen. Cirkel, driehoek en vierkant zijn vaste elementen binnen zijn beeldhouwwerken. Zijn werk gaat naar eigen zeggen over vormen en massa’s en vooral de tussenruimtes. Veel beelden worden bij Moeskops Staalbouw in Bergeijk vervaardigd. 'Fer la Chaise' verbeeldt een stoel, waarbij in het zitvlak een stervorm is uitgespaard. Een troon met sterallures?

Achtergrond

Berkulin studeerde textiel in Helmond; o.a bij Vlisco, waarvoor hij later ook gaat werken. Vanaf 1958 volgt hij de Academie voor Industriële Vormgeving in Eindhoven (afdeling tekenen en schilderen). Behalve als zelfstandig schilder/tekenaar gaat hij daarna als beeldhouwer aan het werk. Zijn bekendheid in de regio Eindhoven dankt hij o.a. aan het werk Swing (1969/1977) langs de Karel de Grotelaan. Textiel blijft hem aantrekken. Rond 1979 maakt hij een aantal vloerbeelden uit restmaterialen van een constructiewerkplaats.
Daarnaast was hij docent aan de Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg (1972-1982) en de Willem de Kooning Academie in Rotterdam (1981-1999). Berkulin kreeg in 2002 de Jeanne Oosting Prijs.

Het zijn de draperieën van het gewaad van archaïsch-Griekse vrouwenfiguren die Arie Berkulin in 1997 fascineren. De plooival daarvan heeft abstracte kwaliteiten. Bij het beeld Korè ('meisje, jonge vouw'), staat een rood koperen gewaad op de grond, dat de draagster vertegenwoordigt. Het is in principe symmetrisch, maar aan de zijkanten vindt een lichte, gelukkige verspringing plaats. Het werk neigt tot tweedimensionaliteit doordat het opgevat is als een dubbelreliëf; het is de diepte van het plooiwerk die Kore stabiliteit geeft. 
(Bron: José Boyens)

Achtergrond

Berkulin studeerde textiel in Helmond; o.a bij Vlisco, waarvoor hij later ook gaat werken. Vanaf 1958 volgt hij de Academie voor Industriële Vormgeving in Eindhoven (afdeling tekenen en schilderen). Behalve als zelfstandig schilder/tekenaar gaat hij daarna als beeldhouwer aan het werk. Zijn bekendheid in de regio Eindhoven dankt hij o.a. aan het werk Swing (1969/1977) langs de Karel de Grotelaan. Textiel blijft hem aantrekken. Rond 1979 maakt hij een aantal vloerbeelden uit restmaterialen van een constructiewerkplaats.
Daarnaast was hij docent aan de Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg (1972-1982) en de Willem de Kooning Academie in Rotterdam (1981-1999). Berkulin kreeg in 2002 de Jeanne Oosting Prijs.

Het zijn de draperieën van het gewaad van archaïsch-Griekse vrouwenfiguren die Arie Berkulin in 1997 fascineren. De plooival daarvan heeft abstracte kwaliteiten. Bij het beeld Korè ('meisje, jonge vouw'), staat een rood koperen gewaad op de grond, dat de draagster vertegenwoordigt. Het is in principe symmetrisch, maar aan de zijkanten vindt een lichte, gelukkige verspringing plaats. Het werk neigt tot tweedimensionaliteit doordat het opgevat is als een dubbelreliëf; het is de diepte van het plooiwerk die Kore stabiliteit geeft. 
(Bron: José Boyens)

Achtergrond

Berkulin studeerde textiel in Helmond; o.a bij Vlisco, waarvoor hij later ook gaat werken. Vanaf 1958 volgt hij de Academie voor Industriële Vormgeving in Eindhoven (afdeling tekenen en schilderen). Behalve als zelfstandig schilder/tekenaar gaat hij daarna als beeldhouwer aan het werk. Zijn bekendheid in de regio Eindhoven dankt hij o.a. aan het werk Swing (1969/1977) langs de Karel de Grotelaan. Textiel blijft hem aantrekken. Rond 1979 maakt hij een aantal vloerbeelden uit restmaterialen van een constructiewerkplaats.
Daarnaast was hij docent aan de Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg (1972-1982) en de Willem de Kooning Academie in Rotterdam (1981-1999). Berkulin kreeg in 2002 de Jeanne Oosting Prijs.

Het vroege werk van Berkulin kan men exact, constructivistisch en ook systematisch noemen. Cirkel, driehoek en vierkant zijn vaste elementen binnen zijn beeldhouwwerken. Zijn werk gaat naar eigen zeggen over vormen en massa’s en vooral de tussenruimtes. Veel beelden worden bij Moeskops Staalbouw in Bergeijk vervaardigd.

Achtergrond

Berkulin studeerde textiel in Helmond; o.a bij Vlisco, waarvoor hij later ook gaat werken. Vanaf 1958 volgt hij de Academie voor Industriële Vormgeving in Eindhoven (afdeling tekenen en schilderen). Behalve als zelfstandig schilder/tekenaar gaat hij daarna als beeldhouwer aan het werk. Zijn bekendheid in de regio Eindhoven dankt hij o.a. aan het werk Swing (1969/1977) langs de Karel de Grotelaan. Textiel blijft hem aantrekken. Rond 1979 maakt hij een aantal vloerbeelden uit restmaterialen van een constructiewerkplaats.
Daarnaast was hij docent aan de Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg (1972-1982) en de Willem de Kooning Academie in Rotterdam (1981-1999). Berkulin kreeg in 2002 de Jeanne Oosting Prijs.

“Dit beeld heb ik gemaakt naar aanleiding van mijn bewogen reis naar de Zuidpool. Via Vuurland en door de Fjorden van Chili naar de grootte massa ijsblokken. Het zijn levende beeldhouwwerken die voorbij je drijven en ik heb geweend van al die pracht. Met kleine bootjes tot voor de ijsmassa heel stil gevaren; elke trilling kan een afbrokkeling veroorzaken van het ijs. Maar ook van het smelten laat je tranen, wetende dat eens daaraan een eind zal komen. Het ijs bevat drie kleuren. Het blauwe ijs dat zoveel mineralen bevat, het witte ijs dat letterlijk bevroren sneeuw is en het doorschijnende ijs dat zuiver bevroren water is. Nadat ik van de reis ben thuisgekomen heb ik direct marmer gekocht en heb ik dit beeld gemaakt. Wanneer al het poolijs gesmolten is, zal mijn beeld een getuigenis zijn voor de ganse mensheid  dat het eens bestaan heeft.”

Achtergrond

Na haar studie aan het Nationaal Hoger Instituut voor Schone Kunsten in Antwerpen volgde Bertha Saveniers (BE) beeldhouwlessen bij Pol Van Esbroek, Olivier Strebel, Mark Macken, Ossip Zadkine en tekenlessen bij Albert De Deken, Van Ael, Jan Vaerten.          

Twee objecten reiken naar de hemel. De witte vormen aan de basis doen denken aan zwachtels die zijn opengebroken en waaruit een nieuwe vorm ontspringt. De zwarte vormen breken eveneens open en geven ruimte aan nieuwe vormen... Het beeld 'Opstanding' is bijbels geïnspireerd en verwijst naar de rijke belofte van de wederkomst van Jezus. Na de dood komt het leven. 

Achtergrond

Na haar studie aan het Nationaal Hoger Instituut voor Schone Kunsten in Antwerpen volgde Bertha Saveniers (BE) beeldhouwlessen bij Pol Van Esbroek, Olivier Strebel, Mark Macken, Ossip Zadkine en tekenlessen bij Albert De Deken, Van Ael, Jan Vaerten.          

Schetsen van 'n klein stukje koraal - gevonden op het strand van Muscat in Oman - zijn het vertrekpunt voor dit werk 'Levenscyclus' van Cor van den Bemt. Opgaande vlakken en lijnen staan voor het fysiek en geestelijk groeien. Daarna de onvermijdelijk neergaande lijn met het klimmen van de jaren.
Over het proces zegt hij: "Tijdens het beeldhouwen is het een boeiende zoektocht naar spanning in lijnen, evenwicht van vlakken en massa’s. De natuurlijke vorm van het oorspronkelijke stukje koraal verandert zo in een abstract beeld." 

Dit beeld is onderdeel van “Dichter Bij Beelden”, een expositie van 16 beelden van Cor van den Bemt met gedichten van Luk Vermeulen.

Achtergrond

Cor van den Bemt (Hapert 1940) volgde een technische opleiding en was vervolgens werkzaam in het bedrijfsleven. In 1971 stapt hij over naar het middelbaar technisch onderwijs. Volgt vanaf 1988 de afdeling Monumentaal bij de inspirerende Jaak Speybrouck aan de Academie in Arendonk (BE). Later volgt hij workshops bij de eveneens inspirerende beeldhouwster Bertha Saveniers. Cor beeldhouwt op de unieke locatie Hofmanheide in Bergeijk.

Luk Vermeulen is ingenieur biochemie, leraar wiskunde en directeur van een Technische School in Oostakker (Gent). Van zijn hand verschenen diverse dichtbundels. Vele gedichten en cursiefjes vinden hun weg in tijdschriften.

Dit sculptuur behoort tot een serie werken die niet af lijken te zijn. Het is geïnspireerd op onafgewerkte beelden, zoals de reeks Slaven van Michelangelo. Hierbij lijken de figuren zich uit de steen te bevrijden.

Achtergrond 

Eric Verhelst studeerde Monumentale Kunst aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Antwerpen en werkt sinds 1988 als zelfstandig kunstenaar. Zijn werk is wereldwijd te vinden in openbare ruimtes en beeldentuinen. Ook doet hij mee aan internationale exposities, symposia, biënnales en land art projecten.

“De oorsprong van mijn kunst is de eeuwige zoektocht:  wat is een sculptuur? Ik blijf de oneindige relaties verkennen tussen materie, ruimte en concept. Mijn geliefkoosde materiaal om mee te werken is de steen. Met steen heeft men een zeer fysieke relatie.  Het heeft iets eeuwigs, iets statisch, iets traags.  Het lijkt mij de geschikte materie om tot eenvoud te komen, om de meest primaire dingen te maken. Het moeilijke in het creatief proces is het weglaten, het teruggaan naar de essentie, basis en eenvoud.”

Een tweedelig monumentaal sculptuur gemaakt uit Belgische steen, arduin. Een sculptuur dat de zoektocht motiveert naar een reflectie van het gevoelde, het mysterieuze, het gemiste. Een echo van buiten de grenzen van waarneming.

Achtergrond 

Eric Verhelst studeerde Monumentale Kunst aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Antwerpen en werkt sinds 1988 als zelfstandig kunstenaar. Zijn werk is wereldwijd te vinden in openbare ruimtes en beeldentuinen. Ook doet hij mee aan internationale exposities, symposia, biënnales en land art projecten.

“De oorsprong van mijn kunst is de eeuwige zoektocht:  wat is een sculptuur? Ik blijf de oneindige relaties verkennen tussen materie, ruimte en concept. Mijn geliefkoosde materiaal om mee te werken is de steen. Met steen heeft men een zeer fysieke relatie.  Het heeft iets eeuwigs, iets statisch, iets traags.  Het lijkt mij de geschikte materie om tot eenvoud te komen, om de meest primaire dingen te maken. Het moeilijke in het creatief proces is het weglaten, het teruggaan naar de essentie, basis en eenvoud.”

Een monumentaal sculptuur gemaakt in steen en staal. Het sculptuur kent zowel openheid als geslotenheid. Een 'doorkijk'-beeld dat interactie met de natuur en de omgeving aangaat en een vergezicht biedt. Tevens een plaats om uit te rusten.

Achtergrond 

Eric Verhelst studeerde Monumentale Kunst aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Antwerpen en werkt sinds 1988 als zelfstandig kunstenaar. Zijn werk is wereldwijd te vinden in openbare ruimtes en beeldentuinen. Ook doet hij mee aan internationale exposities, symposia, biënnales en land art projecten.

“De oorsprong van mijn kunst is de eeuwige zoektocht:  wat is een sculptuur? Ik blijf de oneindige relaties verkennen tussen materie, ruimte en concept. Mijn geliefkoosde materiaal om mee te werken is de steen. Met steen heeft men een zeer fysieke relatie.  Het heeft iets eeuwigs, iets statisch, iets traags.  Het lijkt mij de geschikte materie om tot eenvoud te komen, om de meest primaire dingen te maken. Het moeilijke in het creatief proces is het weglaten, het teruggaan naar de essentie, basis en eenvoud.”

Dit hangende monumentale sculptuur bestaat uit staal en steen en is onderdeel van de serie 'roest':

Hoe roest mooi kan zijn.
Hoe schoonheid kan roesten. 
Hoe constructief destructie is. Hoe chaotisch structuren zijn.
Hoe structureel chaos is. Hoe men observeert en geobserveerd wordt.
Hoe dicht grote idealen bij kleine kantjes liggen.

Achtergrond 

Eric Verhelst studeerde Monumentale Kunst aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Antwerpen en werkt sinds 1988 als zelfstandig kunstenaar. Zijn werk is wereldwijd te vinden in openbare ruimtes en beeldentuinen. Ook doet hij mee aan internationale exposities, symposia, biënnales en land art projecten.

“De oorsprong van mijn kunst is de eeuwige zoektocht:  wat is een sculptuur? Ik blijf de oneindige relaties verkennen tussen materie, ruimte en concept. Mijn geliefkoosde materiaal om mee te werken is de steen. Met steen heeft men een zeer fysieke relatie.  Het heeft iets eeuwigs, iets statisch, iets traags.  Het lijkt mij de geschikte materie om tot eenvoud te komen, om de meest primaire dingen te maken. Het moeilijke in het creatief proces is het weglaten, het teruggaan naar de essentie, basis en eenvoud.”

De titel van het beeld zegt genoeg: touch and feel!

Achtergrond 

Eric Verhelst studeerde Monumentale Kunst aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Antwerpen en werkt sinds 1988 als zelfstandig kunstenaar. Zijn werk is wereldwijd te vinden in openbare ruimtes en beeldentuinen. Ook doet hij mee aan internationale exposities, symposia, biënnales en land art projecten.

“De oorsprong van mijn kunst is de eeuwige zoektocht:  wat is een sculptuur? Ik blijf de oneindige relaties verkennen tussen materie, ruimte en concept. Mijn geliefkoosde materiaal om mee te werken is de steen. Met steen heeft men een zeer fysieke relatie.  Het heeft iets eeuwigs, iets statisch, iets traags.  Het lijkt mij de geschikte materie om tot eenvoud te komen, om de meest primaire dingen te maken. Het moeilijke in het creatief proces is het weglaten, het teruggaan naar de essentie, basis en eenvoud.”

Dit zuilvormige beeld uit arduin kent een roest patina, waardoor het van ijzer lijkt. Hier en daar zitten ook uitsteeksels die uitnodigen het beeld te bevoelen. Verwondering alom.

Achtergrond 

Eric Verhelst studeerde Monumentale Kunst aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Antwerpen en werkt sinds 1988 als zelfstandig kunstenaar. Zijn werk is wereldwijd te vinden in openbare ruimtes en beeldentuinen. Ook doet hij mee aan internationale exposities, symposia, biënnales en land art projecten.

“De oorsprong van mijn kunst is de eeuwige zoektocht:  wat is een sculptuur? Ik blijf de oneindige relaties verkennen tussen materie, ruimte en concept. Mijn geliefkoosde materiaal om mee te werken is de steen. Met steen heeft men een zeer fysieke relatie.  Het heeft iets eeuwigs, iets statisch, iets traags.  Het lijkt mij de geschikte materie om tot eenvoud te komen, om de meest primaire dingen te maken. Het moeilijke in het creatief proces is het weglaten, het teruggaan naar de essentie, basis en eenvoud.”

Dit werk behoort tot de beeldengroep ‘Steen in Beweging’  en is gemaakt op het Internationale beeldhouw symposium in Sprimont (BE). Het materiaal - blauwe hardsteen - is ook afkomstig van Sprimont in de Belgische Ardennen. De vorm lijkt zich op te rollen of juist te ontrollen, maar net hoe je het bekijkt. De uiteinden zijn ruw gebleven, terwijl de rest van het beeld glad is afgewerkt met in het midden een reliëflijn. Het beeld roept associaties op met een symbool of teken, zoals een muzieksleutel.

Achtergrond

Nadat Guy Janssen (BE, 1953) enkele jaren studeert aan de afdeling Boetseren van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen, gaat hij als autodidact beeldhouwer verder. Hij kent aan het beeld eigenschappen toe die het van nature niet bezit door het te laten buigen, splijten, golven en penetreren. Kijkend en luisterend naar de vorm en het karakter van de steen gehoorzaamt de kunstenaar aan wat de steen hem toestaat en mogelijk zelfs dicteert. Zo is er sprake van een symbiose tussen de steenkapper en de steen, tussen berekening en intuïtie, tussen het oorspronkelijke (het kunstwerk) en het oeroude (het prehistorisch materiaal).
(bron: Gerrit Luidinga - www.guyjanssen.be)

Dit werk behoort tot een reeks beelden gemaakt tijdens het Internationale beeldhouw symposium in Durbuy (BE). Het materiaal - blauwe hardsteen - is afkomstig van Sprimont in de Belgische Ardennen. Het beeld wekt de suggestie alsof er een lint van een stok wordt op- of afgewikkeld. Een combinatie van vlag en wimpel? De titel verwijst naar het muzikale thema van het symposium. Als beschouwer kun je er vanuit dat perspectief ook een blaasinstrument of een harp in herkennen.

Achtergrond

Nadat Guy Janssen (BE, 1953) enkele jaren studeert aan de afdeling Boetseren van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen, gaat hij als autodidact beeldhouwer verder. Hij kent aan het beeld eigenschappen toe die het van nature niet bezit door het te laten buigen, splijten, golven en penetreren. Kijkend en luisterend naar de vorm en het karakter van de steen gehoorzaamt de kunstenaar aan wat de steen hem toestaat en mogelijk zelfs dicteert. Zo is er sprake van een symbiose tussen de steenkapper en de steen, tussen berekening en intuïtie, tussen het oorspronkelijke (het kunstwerk) en het oeroude (het prehistorisch materiaal).
(bron: Gerrit Luidinga - www.guyjanssen.be)

Dit werk behoort tot een reeks beelden gemaakt tijdens het Internationale beeldhouw symposium in Sprimont (BE). Het materiaal - blauwe hardsteen - is ook afkomstig van Sprimont in de Belgische Ardennen. Het beeld bestaat uit open en gesloten vormen. We zien vertakkingen die samen een eenheid vormen. Verbonden met elkaar als de organen en vaten in het menselijk lichaam.

Achtergrond

Nadat Guy Janssen (BE, 1953) enkele jaren studeert aan de afdeling Boetseren van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen, gaat hij als autodidact beeldhouwer verder. Hij kent aan het beeld eigenschappen toe die het van nature niet bezit door het te laten buigen, splijten, golven en penetreren. Kijkend en luisterend naar de vorm en het karakter van de steen gehoorzaamt de kunstenaar aan wat de steen hem toestaat en mogelijk zelfs dicteert. Zo is er sprake van een symbiose tussen de steenkapper en de steen, tussen berekening en intuïtie, tussen het oorspronkelijke (het kunstwerk) en het oeroude (het prehistorisch materiaal).
(bron: Gerrit Luidinga - www.guyjanssen.be)

De theologische opvatting binnen het christendom dat er een God bestaat en drie goddelijke eenheden; de Vader, de Zoon (Jezus Christus) en de Heilige Geest, is volgens Harry Verhoeven een niet te bevatten aardse ervaring. Het gaat ons verstand en denken te boven. Een materialistische vertaalslag die tot nadenken stemt, kan dit probleem ook niet oplossen. Wel is het mogelijk monumentaal verwijzingen te creëren middels herkenbare symbolen en tekens naar de trinitatis, het hoogfeest van de Heilige Drie-eenheid.

Achtergrond

De artistieke motieven en inspiratie, welke voeding geven aan het denken en handelen van Harry Verhoeven, vinden hun oorsprong bij een intens historisch besef. Binnen dit proces is er niet alleen plaats voor de nalatenschap van de oude klassieken, de onstuimige middeleeuwen of de creaties van Rembrandt en Bach,  maar vooral ook de denkbeelden die hij heeft overgehouden uit zijn eigen jeugdjaren: de fysieke ervaring binnen het katholieke kerkgebouw en de daarbij behorende religie en rituelen. Verhoeven (Dommelen) zoekt naar de schoonheid die opgesloten zit in de materialen en geeft er een sacrale en mystieke lading aan. Het spel en wisselwerking tussen natuur en cultuur zijn terug te vinden in de thematiek en vormgeving.
In 2017 werd hij voor zijn betekenisvolle bijdrage aan de maatschappij op het gebied van kunst en ambacht door het Prins Bernard Cultuurfonds onderscheiden met de “BRABANT BOKAAL”.

Harry Verhoeven: "Het ‘Onze Vader’ eindigt met het dringend verzoek om ons van ‘het kwade te verlossen’. Maar welk kwaad? De betekenis van de absolutie, de sacramentele ritus waardoor we symbolisch van de zonde worden verlost, zuivert de abstracte begrippen lichaam, geest en ziel. De eend is bij uitstek een historisch symbool voor de verbinding tussen deze begrippen middels hun beheersbare elementen water, lucht en aarde. Binnen de geschiedenis een symbool van eerlijkheid, liefde en erotiek , maar ook van domheid en drankzucht."

Achtergrond

De artistieke motieven en inspiratie, welke voeding geven aan het denken en handelen van Harry Verhoeven, vinden hun oorsprong bij een intens historisch besef. Binnen dit proces is er niet alleen plaats voor de nalatenschap van de oude klassieken, de onstuimige middeleeuwen of de creaties van Rembrandt en Bach,  maar vooral ook de denkbeelden die hij heeft overgehouden uit zijn eigen jeugdjaren: de fysieke ervaring binnen het katholieke kerkgebouw en de daarbij behorende religie en rituelen. Verhoeven (Dommelen) zoekt naar de schoonheid die opgesloten zit in de materialen en geeft er een sacrale en mystieke lading aan. Het spel en wisselwerking tussen natuur en cultuur zijn terug te vinden in de thematiek en vormgeving.
In 2017 werd hij voor zijn betekenisvolle bijdrage aan de maatschappij op het gebied van kunst en ambacht door het Prins Bernard Cultuurfonds onderscheiden met de “BRABANT BOKAAL”.

Van oudsher worden heldendaden, grafplaatsen en belangrijke gebeurtenissen gemarkeerd door middel van opgerichte markeringen. Deze monumenten leggen een herinnering vast legt. Dodenakkers zijn hierin duidelijk oververtegenwoordigd. Binnen het oeuvre Van Harry Verhoeven spelen ‘Steles’ zonder een koppeling aan een belangrijk geschiedkundig voorval een grote rol. Zij vormen architectuur, leggen een verbinding met klassieke vormen en symboliseren en markeren zijn eigen leven.

Achtergrond

De artistieke motieven en inspiratie, welke voeding geven aan het denken en handelen van Harry Verhoeven, vinden hun oorsprong bij een intens historisch besef. Binnen dit proces is er niet alleen plaats voor de nalatenschap van de oude klassieken, de onstuimige middeleeuwen of de creaties van Rembrandt en Bach,  maar vooral ook de denkbeelden die hij heeft overgehouden uit zijn eigen jeugdjaren: de fysieke ervaring binnen het katholieke kerkgebouw en de daarbij behorende religie en rituelen. Verhoeven (Dommelen) zoekt naar de schoonheid die opgesloten zit in de materialen en geeft er een sacrale en mystieke lading aan. Het spel en wisselwerking tussen natuur en cultuur zijn terug te vinden in de thematiek en vormgeving.
In 2017 werd hij voor zijn betekenisvolle bijdrage aan de maatschappij op het gebied van kunst en ambacht door het Prins Bernard Cultuurfonds onderscheiden met de “BRABANT BOKAAL”.

Dit werk is uit één boomstam ontstaan. De drie delen zaten op elkaar. Ze zijn eerst door het vuur gegaan, dan zijn ze uiteen gehaald om daarna bewerkt te worden. Het is een drieluik waarbij het middelste gedeelte van de stam in het midden blijft staan en links en rechts vergezeld wordt door twee wezen-achtige figuren. Daarbij zijn ze via luiken ook 'ontloken'. Het lijkt of ze de wijsheid in pacht hebben en die in de wereld willen brengen. Toch worstelen ze noch met zichzelf en tonen ze hun imperfectie. 

Achtergrond

De beeldend kunstenaar - beeldhouwer Jaak Hillen woont in België. Hij beschouwt zichzelf als proceskunstenaar en werkt internationaal op symposia, aan kunstopdrachten, kunstprojecten, exposities en als docent. Het creatieproces is zijn centale onderzoeksvraag waarin hij de relatie tussen de maker en zijn creatie verdiept.
(www.hillen.be)

Dit beeld roept door zijn archaïsche vorm associaties op met de monolieten van Stonehenge. Het beeld weegt ruim 16.000 kilo en is vervaardigd uit schelpkalksteen van de steengroeve Satteldorf (D). Het werd uit Zuid-Duitsland naar het Mien Ruys Park overgebracht voor een bruikleen van vijftien jaar.
Het werk is gesloten van vorm, maar oogt levendig door zijn bolle volume en ondiepe holtes. Het lijkt een huis met een deur en andere uitsparingen. Aan de zijkant steekt een soort sacraal wijwatervat uit. Het beeld wekt de suggestie alsof er water uit kan stromen, een bron waaraan je je kunt laven.

Achtergrond

De beeldend kunstenaar - beeldhouwer Jaak Hillen woont in België. Hij beschouwt zichzelf als proceskunstenaar en werkt internationaal op symposia, aan kunstopdrachten, kunstprojecten, exposities en als docent. Het creatieproces is zijn centale onderzoeksvraag waarin hij de relatie tussen de maker en zijn creatie verdiept.
(www.hillen.be)

De boodschapper staat tussen twee werelden. Hij is door het vuur gegaan en vertoont tekens die ook littekens zouden kunnen zijn ofwel magische tekens voor het helen van leed. Zelf blijft hij er heel rustig bij. Zijn vleugels geven hem lichtheid, een verbinding met de lichte wereld. Het zijn ook luiken die staan voor het ontluiken.

Achtergrond

De beeldend kunstenaar - beeldhouwer Jaak Hillen woont in België. Hij beschouwt zichzelf als proceskunstenaar en werkt internationaal op symposia, aan kunstopdrachten, kunstprojecten, exposities en als docent. Het creatieproces is zijn centale onderzoeksvraag waarin hij de relatie tussen de maker en zijn creatie verdiept.
(www.hillen.be)

"Dit werk is oorspronkelijk uit één boomstam ontstaan. Het horizontale gedeelte komt uit de verticale stam. De opening waar deze uit is gekomen, zie je nog. Het werk is door het vuur gegaan, dan is het in de loop der jaren gegroeid totdat het begon te vergaan door de weersinvloeden. Om deze grenstoestand tussen - ontstaan en vergaan, tussen dragen en steunen, tussen het verder willen groeien en het oplossen - in te vangen, heb ik het beeld in brons afgegoten. Op deze manier kon een bestandsopname van dit proces vereeuwigd worden."

Achtergrond

De beeldend kunstenaar - beeldhouwer Jaak Hillen woont in België. Hij beschouwt zichzelf als proceskunstenaar en werkt internationaal op symposia, aan kunstopdrachten, kunstprojecten, exposities en als docent. Het creatieproces is zijn centale onderzoeksvraag waarin hij de relatie tussen de maker en zijn creatie verdiept.
(www.hillen.be)

Deze stalen constructie heeft de uitstraling van een werktuig of apparaat voor bv. workouts. Het midden lijkt opgevuld met twee reeksen van los aan elkaar geregen stenen. Maar dit is slechts een illusie! De stenen elementen blijken bij nader inzien uit één steen vervaardigd. Door diverse materiaalbehandeling heeft kunstenaar Jorg van Daele enorme contrasten in textuur verkregen. Het effect is verbluffend.
De titel van het werk: 'It’s a long way to find peace of mind' verwijst naar het nummer Hollywood van muzikant Nick Cave. Deze bezingt hierin de moeilijkheid om vrede met jezelf te vinden in deze harde tijden waarin weinig plaats is voor emoties. 

Achtergrond

Na zijn beeldhouwopleiding bij Emiel Uyterhoeven gaat hij vanaf 2001 zelfstandig aan de slag. Hij neemt deel aan ruim 30 internationale symposia en won in Pöchlarn, Oostenrijk (2012) en in Chili (2017) respectievelijk de eerste en tweede prijs. Sinds 2015 werkt hij wereldwijd aan zijn ‘sculptures for peace’ project. Behalve in Belgisch hardsteen werkt Jorg van Daele o.a. in graniet, marmer en kalksteen.
(www.newjorggallery.be)

Dit werk maakt onderdeel uit van het vredesproject, gestart in 2015. Het beeld heeft de vorm van een soort mechanische rodeostier; tegelijk roept het marmeren onderdeel associaties op menselijke hersenen. Het beeld blijkt gebaseerd op het nummer Picture that van Roger Waters met de zin "Picture a leader with no fucking brains" als een aanklacht tegen het falen van leiders in deze tijden.

Achtergrond

Na zijn beeldhouwopleiding bij Emiel Uyterhoeven gaat Jorg van Daele vanaf 2001 zelfstandig aan de slag. Hij neemt deel aan ruim 30 internationale symposia en won in Pöchlarn, Oostenrijk (2012) en in Chili (2017) respectievelijk de eerste en tweede prijs. Sinds 2015 werkt hij wereldwijd aan zijn ‘sculptures for peace’ project. Behalve in Belgisch hardsteen werkt Jorg van Daele o.a. in graniet, marmer en kalksteen.
(www.newjorggallery.be)

Het werk van Jorg van Daele onderscheidt zich door de manier waarop hij met structuren omgaat. Een beeld lijkt een stapeling van verschillende stenen, maar dit is slechts een illusie. In werkelijkheid gebruikt hij één steen. Dit beeld is gebaseerd op het nummer 'Like a possum' van Lou Reed, waarin onder meer een strofe die gaat over de leegte van het hart en de moeilijkheid om die leegte in te vullen:

"Slurping and squeezing ain't it just my luck
got a hole in my heart the size of a truck"

Achtergrond

Na zijn beeldhouwopleiding bij Emiel Uyterhoeven gaat hij vanaf 2001 zelfstandig aan de slag. Hij neemt deel aan ruim 30 internationale symposia en won in Pöchlarn, Oostenrijk (2012) en in Chili (2017) respectievelijk de eerste en tweede prijs. Sinds 2015 werkt hij wereldwijd aan zijn ‘sculptures for peace’ project. Behalve in Belgisch hardsteen werkt Jorg van Daele o.a. in graniet, marmer en kalksteen.
(www.newjorggallery.be)

Het werk van Jorg van Daele onderscheidt zich door de manier waarop hij met structuren omgaat. Een beeld lijkt een stapeling van verschillende stenen, maar dit is slechts een illusie. In werkelijkheid gebruikt hij één steen. Dit beeld is gebaseerd op het nummer 'Like a possum' van Lou Reed, waarin onder meer een strofe die gaat over de leegte van het hart en de moeilijkheid om die leegte in te vullen:

"Slurping and squeezing ain't it just my luck
got a hole in my heart the size of a truck"

Achtergrond

Na zijn beeldhouwopleiding bij Emiel Uyterhoeven gaat hij vanaf 2001 zelfstandig aan de slag. Hij neemt deel aan ruim 30 internationale symposia en won in Pöchlarn, Oostenrijk (2012) en in Chili (2017) respectievelijk de eerste en tweede prijs. Sinds 2015 werkt hij wereldwijd aan zijn ‘sculptures for peace’ project. Behalve in Belgisch hardsteen werkt Jorg van Daele o.a. in graniet, marmer en kalksteen.
(www.newjorggallery.be)

Drie witte ‘Kevers’ die met de neuzen in de lucht elkaar raken en zo een ruimte vormen. De auto heeft volgens Olaf Mooij voor de mens vele gedaanten, zo kan het ding naast vervoermiddel, ook woning, statussymbool, heilige koe en soms bijna gezinslid zijn. Mooij heeft in verschillende werken auto’s als een levend wezen uitgebeeld, in Temple of Doom laat hij met drie steigende kevers de sinistere kant van de machine zien.

Achtergrond

Olaf Mooij studeerde aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam (1977 - 1983) waar hij les had van onder meer Arie Berkulin en Gust Romijn. In weerwil van de hang naar het abstracte op de Academie ging hij aan de slag met installaties van gebruiksvoorwerpen.
Na een periode van formele stapelingen in glazen aanhangwagens, die hij als een mobiel museum rondreed of illegaal parkeerde, heeft Mooij het over een andere boeg gegooid. Hij bewerkt auto’s op talloze manieren. Hij verbouwt ze tot dj-meubel, geeft ze hersens of waanzinnige pruiken.
(www.olafmooij.nl)

Het idee achter Skeleton is dat onze auto's, als een skelet, in de toekomst zo zullen worden teruggevonden en in een museum getoond zouden kunnen worden.
Skeleton is een wandobject, waarvan de eerste versie werd vervaardigd van al de ijzeren delen van een Trabant. Deze vorm werd vervolgens bedekt met PU Schuim en dakbedekkingsverf. Daarna maakte hij een tweede versie gebaseerd op een Mini Cooper, die net iets kleiner was en beter geschikt om te exposeren.

Achtergrond

Olaf Mooij studeerde aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam (1977 - 1983) waar hij les had van onder meer Arie Berkulin en Gust Romijn. In weerwil van de hang naar het abstracte op de Academie ging hij aan de slag met installaties van gebruiksvoorwerpen. 
Na een periode van formele stapelingen in glazen aanhangwagens, die hij als een mobiel museum rondreed of illegaal parkeerde, heeft Mooij het over een andere boeg gegooid. Hij bewerkt auto’s op talloze manieren. Hij verbouwt ze tot dj-meubel, geeft ze hersens of waanzinnige pruiken.
(www.olafmooij.nl)

We kunnen de auto zien als het hart van onze hedendaagse beschaving. Zonder de auto staat alles stil. De auto is het centrum van een enorm orgaan zoals hier is verbeeld, maar tegelijkertijd lijkt het of de auto zich aan dit systeem wil ontworstelen. De vrijheid van het auto rijden; het is een contradictie, deze vrijheid is maar een gevoel, de auto wordt door vele regels en beperkingen in toom gehouden. De auto is gevangen in een groter systeem. De bloedsomloop van onze maatschappij. 

Achtergrond

Olaf Mooij studeerde aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam (1977 - 1983) waar hij les had van onder meer Arie Berkulin en Gust Romijn. In weerwil van de hang naar het abstracte op de Academie ging hij aan de slag met installaties van gebruiksvoorwerpen. 
Na een periode van formele stapelingen in glazen aanhangwagens, die hij als een mobiel museum rondreed of illegaal parkeerde, heeft Mooij het over een andere boeg gegooid. Hij bewerkt auto’s op talloze manieren. Hij verbouwt ze tot dj-meubel, geeft ze hersens of waanzinnige pruiken.
(www.olafmooij.nl)

Een menselijk figuur met meerdere gezichten komt te voorschijn uit een abstracte langgerekte vorm. Armen en benen ontbreken. Beeldhouwer Philippe André (1950, FR) werkt rechtstreeks in het materiaal. Met zijn gereedschap onthult hij de voorstelling uit de steen. Het beeld komt gaandeweg tevoorschijn, zonder al te veel te meten, vaak alleen met een ruwe schets; een methode die ‘en taille directe’ wordt genoemd. Het voordeel van deze methode is de spontaniteit ervan, die de expressie ten goede kan komen. 

Achtergrond kunstenaar

Philippe André startte in 1970 als ontwerper van de carrosserie van auto’s en ging vanaf 1975 verder als steenhouwer. Sinds 1980 geeft hij les in zijn eigen studio aan leerlingen en neemt hij deel aan tentoonstellingen en opdrachten in Frankrijk, Duitsland, Italië en China. (www.andre-sculptures.com)

Voorgesteld is een langgerekt figuur dat letterlijk meerdere gezichten laat zien. Het toont duidelijk verwantschap met een eveneens lijzig figuur dat beeldhouwer Philippe André exposeert: 'Grand Figure'. Beeldhouwer André (1950, FR) werkt rechtstreeks in het materiaal. Met zijn gereedschap onthult hij de voorstelling uit de steen. Het beeld komt gaandeweg tevoorschijn, zonder al te veel te meten, vaak alleen met een ruwe schets; een methode die ‘en taille directe’ wordt genoemd. Het voordeel van deze methode is de spontaniteit ervan, die de expressie ten goede kan komen.

Achtergrond kunstenaar

Philippe André startte in 1970 als ontwerper van de carrosserie van auto’s en ging vanaf 1975 verder als steenhouwer. Sinds 1980 geeft hij les in zijn eigen studio aan leerlingen en neemt hij deel aan tentoonstellingen en opdrachten in Frankrijk, Duitsland, Italië en China. (www.andre-sculptures.com)

Beeldhouwer Philippe André (1950, FR) werkt rechtstreeks in het materiaal. Met zijn gereedschap onthult hij de voorstelling uit de steen. Het beeld komt gaandeweg tevoorschijn, zonder al te veel te meten, vaak alleen met een ruwe schets; een methode die ‘en taille directe’ wordt genoemd. Het voordeel van deze methode is de spontaniteit ervan, die de expressie ten goede kan komen.

Achtergrond kunstenaar

Philippe André startte in 1970 als ontwerper van de carrosserie van auto’s en ging vanaf 1975 verder als steenhouwer. Sinds 1980 geeft hij les in zijn eigen studio aan leerlingen en neemt hij deel aan tentoonstellingen en opdrachten in Frankrijk, Duitsland, Italië en China. (www.andre-sculptures.com)

Een groep van negen figuren, gehuld in een pij. De voorstelling lijkt verwijzen naar monniken uit de middeleeuwen of uit het boeddhisme. Beeldhouwer Philippe André (1950, FR) werkt rechtstreeks in het materiaal. Met zijn gereedschap onthult hij de voorstelling uit de steen. Het beeld komt gaandeweg tevoorschijn, zonder al te veel te meten, vaak alleen met een ruwe schets; een methode die ‘en taille directe’ wordt genoemd. Het voordeel van deze methode is de spontaniteit ervan, die de expressie ten goede kan komen. 

Achtergrond kunstenaar

Philippe André startte in 1970 als ontwerper van de carrosserie van auto’s en ging vanaf 1975 verder als steenhouwer. Sinds 1980 geeft hij les in zijn eigen studio aan leerlingen en neemt hij deel aan tentoonstellingen en opdrachten in Frankrijk, Duitsland, Italië en China. (www.andre-sculptures.com)

Beeldhouwer Philippe André (1950, FR) werkt rechtstreeks in het materiaal. Met zijn gereedschap onthult hij de voorstelling uit de steen. Het beeld komt gaandeweg tevoorschijn, zonder al te veel te meten, vaak alleen met een ruwe schets; een methode die ‘en taille directe’ wordt genoemd. Het voordeel van deze methode is de spontaniteit ervan, die de expressie ten goede kan komen.
Het beeld 'Émergence' bestaat uit drie onderdelen met in het midden een oprijzende pijlfiguur. Of kijken we naar een menselijk torso zonder armen met een abstract gezicht?

Achtergrond kunstenaar

Philippe André startte in 1970 als ontwerper van de carrosserie van auto’s en ging vanaf 1975 verder als steenhouwer. Sinds 1980 geeft hij les in zijn eigen studio aan leerlingen en neemt hij deel aan tentoonstellingen en opdrachten in Frankrijk, Duitsland, Italië en China. (www.andre-sculptures.com)

Deze windmobiel bestaat uit twee tegengestelde windmolens met elk twaalf ranke gebogen bladen. Uit welke richting de wind ook waait, ze draaien steeds tegen elkaar. Een fascinerend schouwspel voor de ogen. Rustgevend met een hypnotisch effect. Een blijvende decoratieve blikvanger op een drukke rotonde.

Achtergrond

De net aangelegde rotonde vroeg in 2014 om een aankleding. Bruns BV stelde voor om midden op de rotonde een object te plaatsen wat de saaie middencirkel interessant zou maken. Samen met bevriende staalconstructeurs van Wilvo en Bax Metaal is het ontwerp voor deze windmobiel ontstaan vanuit de gedachte aan een wiel en de spiegeling ervan. Eerst werd een wiel getekend. Daarna werd het wiel aan het draaien gebracht. Het was al iets maar nog onvolledig. Met het idee om er ook een gespiegeld wiel bij te plaatsen werd het beeld compleet.

Deze geluidsinstallatie bestaat uit op zonne-energie gebaseerde orgelpijpunits die samen werken op de helderheid van de zon om het geluidsvolume te regelen. Elke orgelpijpunit heeft ook een systeem van katrolwielen, contragewicht en natuurspons absorptie dat de toonhoogte van het geluid regelt. De weersomstandigheden bepalen dus volledig de geluidscompositie. Zon, wolken, regen, ochtendmist en wind zijn nodig om een verscheidenheid aan geluiden te produceren. De installatie is overgedragen aan de onvoorspelbaarheid van het weer.  Als er helemaal geen zon is, is er geen geluid te produceren. Wat overblijft in deze situatie is het geluid van de natuur zelf.

Achtergrond

Ronald van der Meijs studeerde cum laude af aan AKV | St.Joost Academie voor Fine Arts and Design, Breda. Hij ontving De Haarlem Vishal Kunstprijs 2015 / 2016 en exposeert wereldwijd. Tevens maakt hij tijdelijke en permanente werken in de openbare ruimte. In zijn werk onderzoekt hij hoe de mens zich door middel van technologie tot de natuur verhoudt.  In machine-achtige installaties laat hij de techniek communiceren met levende materie en natuurlijke elementen zoals water, wind, vallende en groeiende vruchten, rotting en verdampingsprocessen.
(www.ronaldvandermeijs.nl)

Deze aluminium geluidsinstallatie functioneert op basis van druk en spanning. Bij voldoende wind trillen de stalen en nylon snaren en genereren daardoor geluid. Dit wordt versterkt door de holle aluminium buis die werkt als een resonantie kamer. Hou je oor maar eens tegen de verticale buis en luister naar de wind. Het snaar- en windprincipe is afgeleid van de Griekse Eolische harp. Het geluid creëert een beeld van de heersende wind en geeft een rijke verscheidenheid aan karakteristieke windachtige tonen. Er zijn contactmicrofoons en een speaker geïnstalleerd waardoor het snaargeluid kan worden versterkt. Hierdoor is het geluid ook hoorbaar als er weinig wind aanwezig is.

Achtergrond

Ronald van der Meijs studeerde cum laude af aan AKV | St.Joost Academie voor Fine Arts and Design, Breda. Hij ontving De Haarlem Vishal Kunstprijs 2015 / 2016 en exposeert wereldwijd. Tevens maakt hij tijdelijke en permanente werken in de openbare ruimte. In zijn werk onderzoekt hij hoe de mens zich door middel van technologie tot de natuur verhoudt.  In machine-achtige installaties laat hij de techniek communiceren met levende materie en natuurlijke elementen zoals water, wind, vallende en groeiende vruchten, rotting en verdampingsprocessen.
(www.ronaldvandermeijs.nl)